Kartki z pamiętnika Cary Devore

Wstęp:

Nazywam się Cara Devore, mam 20 lat i jestem córką właściciela ośrodka jeździeckiego Devore Riding Academy.
Z końmi miałam styczność od momentu, kiedy tata przejął stajnię po dziadku. Po jego odejściu będę miała szansę pracować z nimi do końca życia, ale z racji tego, że "Pan Dyrektor" nie zamierza tak szybko porzucić posady - zajmuję się tylko papierkową robotą.
Jego najbardziej zaufanym człowiekiem i jedynym doradcą jest mój chłopak, Anthony Brand.
W pracy, oprócz Thony'ego, towarzyszą mi Jenny Hawks, która zajmuję się młodziakami oraz Thomas Hawks, młodszy brat Jenny - najlepszy fotograf, jakiego widział świat!

Archiwum:

Opowiadanie I | 15 lipca 2015 | Str 1
Opowiadanie II Cz I | 23 lipca 2015 | Str 1 |
Opowiadanie II Cz II | .................. | Str 1 |

Opowiadanie I

- Hej, spokojnie – szepnęłam do karej – Szszszsz… Już. Już jest okej, spokojnie.
Odkąd tutaj przyjechała jest przerażona. Minął już tydzień, pozostałe konie się zaklimatyzowały, a ona wciąż nie może się uspokoić.
Nie jestem pewna czy powinnam zabierać ją dzisiaj na jazdę, pomyślałam i pogładziłam klacz po szyi.
- Spróbujemy, co? - sięgnęłam po szczotki, zrobiłam długi i energiczny ruch ręką wzdłuż boku konia. Poczekałam na reakcję, nic. Kolejne pociągnięcie szczotką– A jak nie… To przelonżujemy cię trochę, musisz się poruszać.
Wyczyszczenie zaschniętego błota trochę mi zajęło, ale prawda jest taka, że sama jestem sobie winna. Wczoraj zapomniałam zgarnąć koni z pastwiska i jak na złość, rozpadał się deszcz. Eh, powinnam zatrudnić osobę odpowiedzialną za wyprowadzanie koni, przy okazji zajęłaby się trochę stajnią, a ja miałabym czas na papierkową robotę, która czeka na mnie już od dobrych paru dni… Wzięłam do ręki niewielką gąbeczkę i stanęłam naprzeciwko konia. Złapałam za kantar i delikatnie ściągnęłam jej łeb w dół, żeby wyczyścić z natury śnieżnobiałą, teraz brązową odmiankę na czole. Przez cały czas szeptałam do klaczy, a ona od czasu do czasu odpowiadała mi westchnięciem. Uspokoiła się, przymrużyła oczy i…



<*HUK! TRZASK!*>
Kwiknęła i wyrwała głowę w górę, przy tym prawie uderzając mnie w nos.
Hej! Co jest?! Cider znowu uciekł z padoku? Wychyliłam głowę zza boksu, ale zamiast pędzącego w moją stronę ziemniaka, ujrzałam truchtającego mężczyznę. Anthony to mój… chłopak. Tak, nie zdecydowaliśmy się jeszcze na stały związek, ale… Nieważne.
- Hej! Co to był za hałas?
- Co? – spojrzał przez ramię – Aaa! Strasznie wieje na dworze, zwykły przeciąg.
- Ten twój „zwykły przeciąg” wystraszył mi konia! A dopiero co ją uspokoiłam.
Zziajany stanął przede mną, podwinął rękawy koszuli i przelotnie spojrzał na wciąż pomrukującego konia.
- Nie gniewaj się, nie miałem zamiaru powodować zawału u karej.
- Tylko się droczę – uśmiechnęłam się złośliwie – Gdzie lecisz?
- Na spotkanie, a zaraz później na kolejne.
Spojrzałam na zegarek.
- Spotkanie? Jest dwadzieścia po szóstej, z kim jesteś umówiony?
Uśmiech rozpromienił jego twarz. Nachylił się do mnie i bardzo delikatnie pocałował. Odsunął się po chwili, pogłaskał dłonią policzek.
- Lecę, widzimy się na obiedzie!



Pobiegł w stronę siodlarni, na chwilę tam zaginał. O! Przebrał się! Jak na niego, był ubrany całkiem elegancko, biała koszula, jeansy (mniejsza z tym, że podarte)… Aj, Thony. Trampki to nie jest wizytowy strój!
Potruchtał w stronę drzwi, otworzył je szeroko. Na zewnątrz było tak jasno, że widziałam tylko zarys jego sylwetki.
- Jeżeli wszystko dobrze pójdzie – miałam wrażenie że się uśmiecha – To będziemy mieli dwóch nowych pracowników!
Wybiegł. Oczywiście zapomniał zamknąć drzwi, które zatrzasnęły się z jeszcze większym hukiem.
- Anthony Brand - jesteś jedyny – pokręciłam głową, śmiejąc się sama do siebie.

Opowiadanie II
Cz I

- Wolta w prawo! – krzyknęłam do dziewczynek – Marsz!
Wakacje trwają pełną parą, a roboty z dnia na dzień coraz więcej. Zastanawiamy się z tatą, czy nie zakupić jeszcze kilku koni dla dzieci. Co prawda mamy cztery Fiordy, ale one też potrzebują trochę odpoczynku, a dzieciaków przybywa i przybywa.



- Mary, przyspiesz! Laura, przytrzymaj trochę konia! Musicie się zsynchronizować! – obejrzałam się za siebie, słysząc czyjeś kroki. Jenny nie wyglądała jakby szykowała się na jazdę: obcisłe jeansy, krótkie trampki i koszula w kratę… Tak, to zdecydowanie nie jest strój na taplanie się w gnoju dryfującym po padoku.
- Hej, jest sprawa – oparła się o ogrodzenie, patrząc na dziewczynki.
- Poczekaj. Postępujcie trochę! – krzyknęłam przez ramię – Słucham.
- Muszę wziąć urlop. Długi urlop.
- Dlaczego? Coś się stało?
- Nie ja… - spojrzała w dół i pogłaskała brzuch uśmiechając się do siebie.
- O matko! Nie gadaj!
- Poważnie – zaśmiała się.
Pisnęłam, ale Jen uciszyła mnie kładąc rękę na ustach.
- Haha, cicho! Jeszcze nikt nie wie!
- Nie powiedziałaś Peterowi? To twój brat, on powinien wiedzieć pierwszy!
- Tak, za chwile do niego pójdę, chciałam najpierw zobaczyć twoją reakcję! – zachichotała – Biegnę porozmawiać z resztą. Muszę się jeszcze spakować, Elliot będzie o siedemnastej.
Przytuliłam ją na pożegnanie i poprosiłam żeby na siebie uważała. Odeszła w stronę biura ojca.

Jazda dobiegała końca, pomęczyłam dziewczynki woltami i kłusem bez strzemion. Pierwszy raz odwiedziły naszą stajnię, musiałam im pokazać co i jak. Zmachały się trochę, ale mimo wszystko były zadowolone.



Po kolacji szybko zmyłam się w stronę swojego pokoju. Wszyscy ekscytowali się niespodzianką, jaką zafundowała nam Jenny. Złapałam za klamkę…
Anthony nie był na kolacji, zajdę do niego i zapytam czy czegoś nie potrzebuje. Odwróciłam się na pięcie i zapukałam do drzwi naprzeciwko. Chwila ciszy, kroki…

Opowiadanie II
Cz II

Już wkrótce!